Είναι φυσικό και εύλογο, οι μητέρες να θέλουν να φροντίσουν τα παιδιά τους. Οι νέες μητέρες όμως έχουν πολύ συχνά την τάση να στρέφουν όλη την προσοχή και την φροντίδα τους στα παιδιά τους, παραμελώντας τον εαυτό τους και τις δικές τους ανάγκες. Μάλιστα νιώθουν ενοχές όταν αισθάνονται ότι δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις και προσδοκίες που έχουν οι ίδιες από τον εαυτό τους. Νιώθουν ενοχές όταν νιώθουν ότι δεν θέλουν τελικά να θηλάσουν το μωρό τους, όταν νιώθουν εξαντλημένες για να κάτσουν να παίξουν με το παιδί τους, ή όταν νιώθουν κουρασμένες από την επαφή μαζί του. Και τις περισσότερες φορές νιώθουν ενοχές και όταν έχουν μια επιθυμία που έχει να κάνει με την δικιά τους ευχαρίστηση. Νιώθουν για παράδειγμα ενοχές επειδή θέλουν να βγούνε ένα βράδυ για ένα ποτό με τις φίλες τους ή για ένα σινεμά με τον άντρα τους, επειδή θέλουν να γυρίσουν στην δουλειά τους, ή στα παλιά του χόμπι που τους λείπουν.

 Η αλήθεια είναι ότι οι τελευταίες γενιές γονιών και ειδικά οι μητέρες έχουμε πολύ υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό μας. Πρέπει να είμαστε τέλειες μαμάδες, πάντα παρούσες, διαβασμένες και ενημερωμένες για όλα, έτοιμες πάντα να δώσουμε ό,τι χρειάζεται το παιδί μας από υλικά αλλά κυρίως πνευματικά αγαθά όπως τον χρόνο μας, την ενέργεια μας, την ολοκληρωτική προσοχή και αφοσίωση μας γιατί έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι μόνο αν τα κάνουμε όλα αυτά αγαπάμε πραγματικά τα παιδιά μας. Αν όμως περιμένουμε ότι μόνο θα δίνουμε και θα δίνουμε όλη μας την ενέργεια και όλο μας τον χρόνο και ότι θα μπορούμε να το κάνουμε αυτό επ’ άπειρον μάλλον είμαστε γελασμένες. Είναι σαν τον θηλασμό, αν δε φάω εγώ καλά και θρεπτικά τότε ούτε το μωρό μου θα μπορέσει να τραφεί καλά γιατί το γάλα μου θα είναι λίγο και φτωχό σε θρεπτική αξία.

Στην πραγματικότητα είμαστε σαν μηχανές, για να δώσουμε ενέργεια και ισχύ πρέπει κάπως και εμείς να τροφοδοτούμαστε με ενέργεια, κάπως να “φορτίζουμε τις μπαταρίες μας”. Κι όσο πιο πολύ έντονη ισχύ δίνω τόσο πιο γρήγορα αδειάζει και εξαντλείται η μπαταρία μου, ιδιαίτερα αν δεν φροντίσω να πάρω τον χρόνο να τη φορτίσω. Όταν λοιπόν δίνω όλη μου την ενέργεια και την φροντίδα στο παιδί μου και με παραμελώ θα φτάσω κάποια στιγμή να εξαντληθώ. Τον Φλεβάρη μάλιστα μια μεγάλη έρευνα ενός πανεπιστημίου του Βελγίου έδειξε ότι το σύνδρομο της εξουθένωσης (burnout syndrome) μπορεί να προσβάλει και γονείς εκτός από εργαζόμενους!(Roskam I., Raes Μ.Ε., Mikolajczak Μ., 2017). Και όταν φτάνουμε σε όρια εξάντλησης και εξουθένωσης τότε πλέον δε μπορούμε να παρέχουμε στα παιδιά μας ούτε αυτά που θέλουμε και σε ακραίες περιπτώσεις ούτε τα βασικά. Και οι οικογενειακές σχέσεις διαταράσσονται γιατί αυτή η κόπωση φέρνει εντάσεις και παθητική επιθετικότητα και προσδοκίες από τα παιδιά μας, πως όλοι αυτοί οι κόποι και οι θυσίες μας δεν γίνεται να πάνε χαμένα.

Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι μια ισορροπία. Αν εξασφαλίζω τρόπους να γεμίζω ενέργεια, με το να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, να παίρνω λίγο χρόνο για τις δικές μου ανάγκες και τα δικά μου θέλω, τότε εξασφαλίζω ότι θα έχω ενέργεια και όρεξη να είμαι εκεί για το παιδί μου, να το φροντίσω με την αγάπη που αναβλύζει πηγαία από μέσα μου και όχι επειδή έτσι κάνουν οι “καλές” μαμάδες.