Πάρα την ύπαρξη κάποιων ερευνών εδώ και τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια που δείχνουν ότι οι επείγουσες και έντονες μαιευτικές παρεμβάσεις κατά τον τοκέτό μπορούν να αποτελέσουν τραυματικό γεγονός για την μητέρα και να προκαλέσουν ακόμη και διαταραχή μετατραυματικού στρες (σε ποσοστό που κατά περιπτώσεις ανέρχεται μέχρι και σε 6% των γυναικών), δε φαίνεται να δίνεται ανάλογη προσοχή σε αυτό από την επιστημονική κοινότητα και τους επαγγελματίες υγείας (Creedy,Shochet&Horsfall, 2000; Beck, 2004).

Τις περισσότερες φορές μετά από έναν τοκετό με έντονες μαιευτικές παρεμβάσεις αυτό που ακούει η μητέρα από το ιατρικό αλλά και το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον είναι ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να φέρει το παιδί της στον κόσμο με ασφάλεια και πως πρέπει να νιώθει ευγνωμοσύνη που είναι καλά η ίδια και το παιδί της και πως μόνο αυτό έχει σημασία. Ακόμη κι όταν είναι έτσι τα πράγματα, με αυτόν τον τρόπο όχι απλά δεν παρηγορείται η μητέρα αλλά παραγνωρίζεται η εμπειρία της και τα δύσκολα συναισθήματα που συχνά νιώθει.

Είναι σύνηθες μετά από τοκετούς με υψηλή μαιευτική παρέμβαση, και κυρίως μετά από μη προγραμματισμένες καισαρικές, η μητέρα να βιώνει συναισθήματα απαγοήτευσης, θυμού, θλίψης και άγχους, ενοχές που “δεν τα κατάφερε” να γεννήσει φυσιολογικά, μια αίσθηση ανεπάρκειας και άλλα δύσκολα συναισθήματα, τα οποία δυστυχώς αντιμετωπίζονται ως παράλογα ή “αχρείαστα” στην καλύτερη περίπτωση με αποτέλεσμα πολλές φορές η μητέρα να νιώθει ότι πάει κάτι λάθος με αυτή και να νιώθει επιπλέον ενοχές που ενώ γεννήθηκε το παιδί της, αυτή νιώθει αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα (http://www.birthtraumaassociation.org.uk/....

Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν, ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό της γέννησης ενός παιδιού που ούτως ή άλλως αποτελεί μια δύσκολη και μεταβατική περίοδο, να λαμβάνουν οι γυναίκες που βίωσαν έναν δύσκολο τοκετό, την αναγνώριση και την επικύρωση των συναισθημάτων τους ως φυσιολογικά και αναμενόμενα και την φροντίδα που χρειάζονται από το περιβάλλον τους. Η φροντίδα αυτή έγκειται κυρίως στο να αφήνουμε οι υπόλοιποι, όσο χώρο και χρόνο χρειάζονται για να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους και να είμαστε εκεί να τις ακούσουμε και να τις στηρίξουμε με όσο μεγαλύτερη δυνατόν ενσυναίσθηση και κατανόηση για αυτό που τους συνέβη, χωρίς να μειώνουμε τα γεγονότα με φράσεις όπως “τώρα ό,τι έγινε, έγινε, ξεπέρασέ το” και τα να δικαιολογούμε “δεν γινόταν αλλιώς” ή να προσπαθούμε να τις παρηγορήσουμε με επιχειρήματα του τύπου “σημασία έχει ότι εσύ και το παιδί είστε καλά” ή ακόμη χειρότερα “τουλάχιστον γλίτωσες την φυσιολογική γέννα”(https://www.mamanatural.com/emotion...) .

Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η κατά τα άλλα υπέροχη στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας μπορεί να μετατραπεί σε τραυματική εμπειρία και όταν συμβαίνει αυτό χρειάζεται η κατάλληλη υποστήριξη και αντιμετώπιση για να βοηθηθεί η μητέρα. Ακόμη πιο σημαντικό όμως είναι να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να προλαμβάνουμε τέτοια φαινόμενα, μέσα από προγράμματα πρόληψης που περιλαμβάνουν την σωστή και πλήρη πληροφόρηση των εγκύων σχετικά με τις διαδικασίες του τοκετού, την διάγνωση ατομικών παραγόντων που αποτελούν παράγοντες κινδύνου για ανάπτυξη μετατραυματικού στρες και την ψυχοκοινωνική στήριξη των γυναικών τόσο πριν όσο και μετά τον τοκετό.