Στον απόηχο των γιορτών, για ακόμη μια φορά έμεινα να αναρωτιέμαι και να προβληματίζομαι για το τι τελικά σημαίνει αυτή η περίοδος, τι είναι τα δώρα που ανταλλάσσουμε και πόσο κοντά είναι όλα τα παραπάνω τελικά, σε ό,τι πραγματικά χρειαζόμαστε.
Για άλλη μια χρονιά, είδα ανθρώπους να αγχώνονται και να καταβάλλονται από το “εορταστικό” κλίμα των ημερών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είδα ανθρώπους που αντί να χαλαρώσουν, τρέχαν και αγχωνόντουσαν να προλάβουν. Να προλάβουν να πάρουν δώρα, να “δούνε” συγγενείς (που ενδεχομένως δεν θέλανε να δουν στην πραγματικότητα), να περάσουνε “καλά”, με έναν τρόπο τεχνητό, σχεδόν καταναγκαστικό κάποιες φορές. Κι έτσι λοιπόν τώρα μετά τις γιορτές, κάποιοι από εμάς είμαστε ακόμη πιο κουρασμένοι από πριν ή τουλάχιστον δεν ξεκουραστήκαμε, δεν “γεμίσαμε τις μπαταρίες μας” όπως το φανταζόμασταν και το επιθυμούσαμε.
Η τροπή που έχουν πάρει στις μέρες μας οι γιορτές των Χριστουγέννων και του Νέου Έτους έχει, για μένα, πολλές διαστάσεις άξιες προβληματισμού. Προς το παρόν, επέλεξα να ασχοληθώ λίγο με την παράδοση της ανταλλαγής δώρων.
Τα έθιμο της ανταλλαγής των δώρων, υπάρχει για να μας φέρνει χαρά και να μας φέρνει κοντά με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Πόσες φορές όμως αυτή η διαδικασία γίνεται καθαρά διεκπεραιωτική ακόμη και καταναγκαστική; Να πάρω κάτι για να μην παρεξηγηθεί ο άλλος ή για να μην με κακολογήσουν ως αδιάφορο. Και μετά χρειάζεται να είναι κάτι που θα αρέσει, όχι πολύ φθηνό για να μη φανώ και τσιγκούνης αλλά να το σηκώνει και το πορτοφόλι μου … Και να μην ξεχάσω δώρα για τα τρίτα μου ανίψια γιατί μπορεί να μας κακολογήσουν … Και πάει λέγοντας! Τι αξία έχουν λοιπόν τα δώρα, πέρα από την υλική, όταν μπαίνουμε σε τέτοιες διαδικασίες;
Ο προβληματισμός μου έγκειται στο ότι όπως και στην καθημερινότητά μας, έτσι και στις γιορτές, επικεντρωνόμαστε στο να κάνουμε πράγματα. Με τους όρους της ψυχοθεραπείας Gestalt θα έλεγα ότι μένουμε στο doing και όχι στο being. Δηλαδή, δρούμε και κάνουμε πράξεις απλά για να τις κάνουμε και ξεχνάμε αυτό το κομμάτι, το πιο σημαντικό κομμάτι τού να είμαστε. Να είμαστε εκεί, για τον άλλον ή και “απλά” μαζί με τον άλλον. Και βάζω το “απλά” σε εισαγωγικά γιατί η ενεργητική μας παρουσία δεν σημαίνει να βρίσκομαι απλά στον ίδιο χώρο μαζί με τον άλλο. Σημαίνει να είμαι εκεί ολόκληρος / η, με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, έτοιμος να μοιραστώ την δικιά μου εμπειρία και να γνωρίσω την εμπειρία του άλλου.
Σας παρακινώ λοιπόν, από δω και μπρος είτε είναι γιορτές, είτε γενέθλια αλλά και στην κάθε σας μέρα, να κάνετε σε αυτούς που αγαπάτε το πιο σημαντικό δώρο που έχετε να διαθέσετε, την παρουσία σας!
Είτε στα παιδιά σας, στους γονείς σας, τα αδέρφια σας ή άλλους συγγενείς σας, στους κολλητούς και τις κολλητές σας, τους συντρόφους και τους εραστές σας, τον σκύλο ή τη γάτα σας, χαρίστε ό,τι πιο πολύτιμο έχετε, τον ίδιο σας τον εαυτό. Εξασφαλίστε ποιοτικό χαλαρό χρόνο με αυτούς που αγαπάτε και που μέσα στην καθημερινότητα ξεχνάτε ή παραμελείτε να βρείτε χρόνο να χαρείτε. Βρείτε χρόνο να κάνετε μια ωραία συζήτηση στον καναπέ, έναν ήσυχο περίπατο στη φύση, ή στις όμορφες γωνιές της πόλης, μαγειρέψτε μαζί με κάποιον που αγαπάτε σε χαλαρούς ρυθμούς και κυρίως παίξτε! Παίξτε με τους μικρούς αλλά και με τους μεγάλους, πείτε αστεία και γελάστε με την καρδιά σας. Αφιερώστε χώρο και χρόνο σε κάθε άνθρωπο που αγαπάτε και κάντε μαζί πράγματα που θα ζεστάνουν την καρδιά σας! Δημιουργείστε όμορφες στιγμές και αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις αυτές είναι που μας κρατάνε ζεστούς όλες τις εποχές, μας συντροφεύουν στις δύσκολες στιγμές μας, μας δίνουν την αίσθηση της ευτυχίας στη ζωή μας, που προσδοκούμε να ξαναρθεί. Και κανένα υλικό δώρο δε μπορεί να ανταγωνιστεί αυτές τις στιγμές, αυτές τις αναμνήσεις. Είναι τα πολυτιμότερα δώρα που μπορούμε να δώσουμε αλλά και να λάβουμε.
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του VerbaTeam